ملت‌ها هیچ دوستی ندارند
۲ اردیبهشت, ۱۴۰۱«ملت‌ها هیچ دوستی ندارند. هر آن‌چه هست، منافع است.»
این جملهٔ شارل دو گل را که تیم فیلیپس در کتاب در باب شهریار نقل کرده، به شکل‌های دیگری هم نقل کرده‌اند:
«دوستی مربوط به انسان‌هاست. برای کشورها فقط منفعت معنا دارد (+).»
«فرانسه هیچ دوستی ندارد. فرانسه، فقط به منافع خود فکر می‌کند (+).»
با وجود تفاوت در کلمات، هر سه جمله پیام واحدی دارند: در ارتباط میان کشورها، نمی‌توان و نباید روی دوستی حساب کرد. هر نوع تعامل و همکاری صرفاً باید بر پایهٔ منافع ملی انجام شود.
شبیه همین قاعده را به مذاکره‌کنندگان هم می‌آموزند. نه فقط در سطح ملی، بلکه در سطح سازمانی و حتی فردی نیز نباید دوستی را مبنای مذاکره قرار داد. مبنای مذاکره، صرفاً منافع است. بنابراین در ساده‌ترین مذاکره‌ها و توافق‌ها با دوستان‌مان هم باید مطمئن شویم حاصل توافق، منافع ما (و طرف مقابل) را تأمین می‌کند. دوستی، می‌تواند فرایند مذاکره را تسهیل کند. اما این منافع هستند که وفاداری به نتیجهٔ مذاکره را تضمین می‌کنند.
ما در متمم درسی را به ویژگی‌های یک مذاکره‌کنندهٔ حرفه‌ای اختصاص داده‌ایم: